Βουτιά θανάτου άνδρα στην Καλλιθέα είχαμε το βράδυ της Παρασκευής (20:20). Το περιστατικό έγινε στη συμβολή των οδών Μαντζαγριωτάκη και Σοφοκλέους.
Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία ένας άνδρας έπεσε στο κενό από ταράτσα τετραόροφου κτιρίου με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο.
Αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού ο δημοσιογραφος Μάνος Μειμαράκης!
Έχω δει κι αν έχω δει σ’ αυτή την πόλη… αλλά σήμερα έφτασα στο σημείο να σιχαθώ το ανθρώπινο είδος…
Έχω μπροστά μου ένα πιτσιρίκι 19 ετών, νεκρό. Βλέπω το αίμα του να κυλάει και προσπαθώ να μπω στο μυαλό του λίγο πριν το δω σκορπισμένο στο τσιμέντο, τι να το οδήγησε να βουτήξει στο κενό. Προσπαθώ να το φαντασθώ στην άκρη της ταράτσας. Τι να σκεφτόταν; Γιατί; Όλη η ζωή μπροστά του ήταν! Κι ακούω γύρω μου τον κόσμο να απορεί, να κλαίει, να αγωνιά να μάθει ποιό παιδί της γειτονιάς είναι. Και πιο δίπλα τη μάνα του, να κλαίει κι αυτή, χωρίς ακόμα να ξέρει αν πρόκειται για το δικό της. Όλη η γειτονιά στο πόδι…
Πλησιάζουν την μητέρα οι αστυνομικοί, την οδηγούν στον προθάλαμο της πολυκατοικίας και της ανακοινώνουν. Αυτό που βγήκε από μέσα της δεν μπορώ να το περιγράψω, ήταν ο πιό απόκοσμος θρήνος που έχω ακούσει…
Όλα έχουν τελειώσει, φεύγει το περιπολιτικό, φεύγει το ασθενοφόρο, η μάνα του μέσα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της και μένω λίγο ακόμα να μιλήσω με τους συμμαθητές του που μου περιγράφουν το φιλαράκι τους με τα καλύτερα λόγια, δεν πίστευαν αυτό που έγινε. Αρχίζω να απομακρύνομαι για να φύγω κι εγώ αλλά την προσοχή μου αποσπά ένας διάλογος μεταξύ δύο. Ακούω να λέει ο ένας, γύρω στα 50: «Τι έγινε εδώ; Ποιός αυτοκτόνησε; Ουκρανός;.. Δεν πειράζει. Να ξεβρωμίσει ο τόπος. Κατάσχονται τα δικά μας σπίτια κι έρχονται αυτοί εδώ και μας τα παίρνουν για 100 ευρώ»..
Δεν άντεξα να ακούσω άλλο! Και δεν ξέρω γιατί κρατήθηκα. Να σεβασθώ το σημείο που πριν λίγο άφησε την τελευταία του ανάσα ένα πιτσιρίκι; Να σεβασθώ την ιδιότητα μου; Τους ανθρώπους τους δικούς μου όταν θα τους έλεγα: πλάκωσα ένα μαλάκα και είμαι στο κρατητήριο; Να του ‘βαζα τις φωνές και να μ’ ακουγανε όσοι ήταν μαζεμένοι εκεί; Θα τον πατάγανε ακόμα…
Δεν ένιωσα τίποτα με όσα είδα πριν. Άλλωστε δεν ήμουν εκεί για να νιώσω. Αλλά με όσα άκουσα από αυτόν τον «άνθρωπο» αισθάνθηκα ντροπή και απέχθεια για το ανθρώπινο είδος…
Απλά, σκέφτομαι ότι εφόσον υπάρχει έστω κι ένας εκεί έξω που δεν μπορεί να δει ένα παιδί που δεν είναι δικό του ως δικό του, έχουμε τελειώσει και δεν το ξέρουμε!
