Οι νεότερες γενιές από το ’85 και μετά μπορεί να μην τους πρόλαβαν καν.
Οι πιο παλιοί όμως της δεκαετίας του ’60 και του ’70 τους θυμούνται και είχαν μεγαλώσει μαζί τους στις γειτονιές της Πάτρας αφού όταν έμπαινε ο Μάης, άνοιγαν σαν μανιτάρια και τα θερινά σινεμά.
Η κάθε γειτονιά της Πάτρας είχε τους δικούς της θερινούς κινηματογράφους. Τέτοιες εποχές περίπου τις περασμένες δεκαετίες άνοιγαν και γέμιζαν από το κόσμο τα απογεύματα και τα βράδια.
Η περιοχή όμως που φημιζόταν για τα θερινά της σινεμά στο κέντρο της πόλης ήταν αυτή μεταξύ της πλατείας Ομονοίας και της πλατείας Μαρούδα, στους κάθετους στενούς δρόμους της Γούναρη και της Γερμανού.
Εκεί από το ’60 και μετά υπήρχαν τα πιο γνωστά. Ανάμεσα σε αυτά το σινεμά “Άνοιξη” κοντά στην πλατεία Μαρούδα (στο σημείο όπου ήταν αργότερα ο Τσολιάς), ένας χώρος που σύμφωνα με όσους τον είχαν προλάβει, τα απογεύματα μύριζε γιασεμί και οι λεμονιές που ήταν στον διάδρομο μοσχοβολούσαν σε όλη τη γειτονιά.
Οι πιο παλιοί το συγκεκριμένο σινεμά το είχαν προλάβει ως Όασις (1950-1969), που όμως αργότερα έγινε “Άνοιξη”. Δεν ήταν φυσικά το μοναδικό θερινό σινεμά στην Πάτρα. Στην πλατεία Μαρούδα υπήρχε και το σινέ Ομόνοια, ενώ οι παλιότεροι ακόμα θυμούνται το Ακροπόλ, το Ζενίθ, το Αχίλλειο, το Αελώ, το Ούφα και τόσα ακόμα.
Πλέον θερινό σινεμά στο κέντρο της Πάτρας δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Μοναδική εξαίρεση αυτό στην οδό Ηλείας, σε έναν χώρο που χρησιμοποιούν οι οργανώσεις της ΚΝΕ, σε μία μορφή λαϊκού θερινού κινηματογράφου.
Κανείς δεν τολμά να προχωρήσει σε ένα τέτοιο εγχείρημα την εποχή του διαδικτύου και της πληροφορικής.
Κι όμως είναι κάτι που τους καλοκαιρινούς μήνες λείπει από την Πάτρα.
Οι νέοι που μαζεύονται στις σκάλες τις Αγίου Νικολάου για τις κινηματογραφικές θερινές προβολές που γίνονται εκεί από φοιτητικές οργανώσεις και λέσχες (βλέπε Αναιρέσεις) και το απόλυτα επιτυχημένο εγχείρημα του Νίκου Καββαδία και του Πολιτιστικού Οργανισμού με τον κινητό κινηματογράφο, είναι παραδείγματα που δείχνουν ότι υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας ένα κοινό που θα είχε ανταποκριθεί στο κομμάτι αυτό.
Για την ώρα πάντως στο ζήτημα μένουν μόνο οι αναπολήσεις των παλιών…
(Η φωτογραφία είναι του Παναγιώτη Πορφυρόπουλου και έχει ανάβει στην σελίδα Patras Photos Old Special).
