Για την Τζίνα της που έσωσε απ’ τα χέρια του ιερέα βασανιστή της μιλά η Νικόλ Τσαγκάρη, μια γυναίκα που νοιάστηκε γι’ αυτό το δύστυχο πλάσμα και κατάφερε να το απαλλάξει μια για πάντα από τη μακροχρόνια κακοποίηση που βίωνε εξαιτίας ενός ανθρώπου που ολημερίς κάνει το σταυρό του αλλά στην πράξη δε σεβάστηκε ένα απροστάτευτο ζώο που «εν σοφία εποίησε» ο Θεός τον οποίον υποτίθεται υπηρετεί.
Οι φωτογραφίες είναι αδιάψευστος μάρτυρας για το τι πέρασε η Τζίνα στα χέρια αυτού του ανθρώπου. Υπέμενε το ξύλο, την πείνα, τη δίψα, την αρρώστια, τον καυτό ήλιο, την απομόνωση. Όποιος φέρεται απάνθρωπα στα ζώα σαν να είναι άψυχα αντικείμενα είναι βέβαιο ότι είναι επικίνδυνος και τοξικός για ολόκληρη την κοινωνία. Τόσο στην Νικόλ Τσαγκάρη όσο και στο σύζυγό της αξίζουν συγχαρητήρια που έσωσαν την πανέμορφη Τζίνα από βέβαιο θάνατο.
Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Νικόλ Τσαγκάρη
Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημερομηνία. Ήταν απόγευμα 2 Οκτωβρίου του 2015 όταν δύο ξένες κυρίες με σταμάτησαν στο δρόμο και με ενημέρωσαν για μια εξαθλιωμένη σκυλίτσα που βρισκόταν σε διπλανό χωριό. Πήγα μαζί τους για να τη δω από κοντά. Όταν την αντίκρισα έπαθα σοκ. Μια απίστευτα φοβισμένη σκυλίτσα, πετσί και κόκκαλο, γεμάτο το κορμάκι της πληγές και με δεκάδες μύγες να την τρώνε ζωντανή. Για φαγητό ούτε λόγος και το νερό της ήταν καταπράσινο.
Η σκυλίτσα βρισκόταν δεμένη σ’ ενα δέντρο στην άκρη ενός υψώματος που ο χώρος θύμιζε κάτι σαν μαντρί. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι την είχαν εκεί για να προσέχει τις κότες. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να την αφήσω εκεί σ’ αυτή την τραγική κατάσταση ήταν αδύνατον. Αν δεν έβρισκα τον ανεύθυνο «ιδιοκτήτη» της θα την έκλεβα έστω κι αν είχα ακόμα 5 σκυλιά. Ήμουν αποφασισμένη να την απαλλάξω από αυτό το μαρτύριο. Δεν είχα σκοπό να την αφήσω να πεθάνει.
Επί τρεις ημέρες πήγαινα κάθε μέρα και την τάιζα για να κερδίσω την εμπιστοσύνη της. Την τέταρτη μέρα ήρθε μαζί μου και ο σύζυγός μου για να δει κι αυτός τη σκυλίτσα. Στο δρόμο βρήκαμε τον ασυνείδητο «ιδιοκτήτη» της. Και τότε έπαθα το δεύτερο σοκ. Ο υπεύθυνος αυτής της φρικτής κακοποίησης ήταν ο ιερέας ενός χωριού της Κεφαλονιάς. Δε μπορούσα να το χωνέψω ότι ένας ιερέας που υποτίθεται διδάσκει την αγάπη και τη συμπόνια, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ένα πλάσμα δημιούργημα του Θεού που υπηρετεί, με τόση απανθρωπιά.
Ένας…Θεός ξέρει πως κράτησα τη ψυχραιμία μου. Αυτό που προείχε ήταν να πάρω τη σκυλίτσα από τα χέρια του και να δώσω ένα τέλος στο μαρτύριο που βίωνε από κουτάβι. Του ζήτησα να πάρω τη σκυλίτσα γιατί αν δεν έφευγε από εκεί θα πέθαινε. Και να μη μου την έδινε, εγώ θα έκανα τα πάντα για να τη σώσω.
Εκείνος με πλήρη αδιαφορία μου είπε ότι η σκυλίτσα είναι άρρωστη και δεν τρώει τίποτα. Μαζί με το σύζυγό μου την έλυσα και φεύγοντας η γυναίκα του ιερέα μας ζήτησε με θράσος όταν θα γίνει καλά να την επιστρέψουμε. Η απάντησή μου ήταν ΌΧΙ και τους προειδοποίησα ότι αν πάρουν άλλο σκυλί για να φυλάει τις κότες τους τότε θα κινηθώ νομικά εναντίον τους και θα έρθουν αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη.
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής προς το σπίτι μου η σκυλίτσα έκανε συνέχεια εμετούς. Με το ζόρι περπατούσε. Έτρεμε ολόκληρη. Φοβόταν πολύ. Είναι βέβαιο ότι αυτοί οι «καλοί» άνθρωποι την είχαν κλωτσήσει ουκ ολίγες φορές στην κοιλιά. Και πώς το συμπεραίνω αυτό; Μέχρι τώρα όταν την αγγίζουμε στην κοιλιακή χώρα εκείνη αγριεύει και δεν αφήνει κανέναν να τη χαϊδέψει σ’ αυτό το σημείο. Μόλις φθάσαμε στο σπίτι την έκανα μπάνιο, την αποπαρασίτωσα εξωτερικά αφού οι ψύλλοι είχαν κάνει αποικία επάνω της, της έδωσα βιταμίνες για το στομάχι και χάπι για τα σκουλίκια.
Την επόμενη ημέρα τη μετέφερα στον κτηνίατρο, ο οποίος της έκανε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Έπασχε από ασιτία και είχε βρεθεί θετική στη Λεϊσμανίωση. Και το χειρότερο είχαν πειραχτεί τα νεφρά της. Ξεκίνησε άμεσα τη θεραπεία της με Μιλτεφοράν. Συνεχίζουμε με Ζιλαπούρ και σιτίζεται με ειδική τροφή. Το πιο βασικό απ’ όλα ήταν η αγάπη που έπαιρνε. Μια αγάπη που ποτέ δεν ένιωσε και ποτέ δε γνώρισε.
Στην αρχή δεν είχα σκοπό να την υιοθετήσω καθώς είχα άλλα 5 σκυλιά στο σπίτι. Θα την έκανα καλά και στην πορεία θα την πήγαινα στο καταφύγιο του Συλλόγου Ζωόφιλων Δήμου Κεφαλονιάς «Ντορίς» όπου θα συνέχιζα να τη φροντίζω έως ότου βρει την καλύτερη οικογένεια. Αλλά όχι. Η ζωή μας επιφύλασσε άλλα σχέδια.
Δεθήκαμε τόσο πολύ που δε μπορούσα να την ξανακάνω δυστυχισμένη. Δεν θα το άντεχα ούτε εγώ αλλά ούτε εκείνη. Κάθε μέρα που περνούσε το Τζινάκι μας, όπως την ονόμασα, γινόταν όλο και καλύτερα. Σιγά – σιγά άρχισαν να επουλώνονται οι πληγές στο κορμάκι της και κυρίως τα τραύματα της ψυχής της. Από 15 κιλά έφθασε τα 32. Μεταμορφώθηκε σε μια πανέμορφη και υπερήφανη σκυλίτσα. Μου ήταν πια αδύνατον να στερήσω την ευτυχία που ένιωσε εδώ μαζί μου. Οπότε την υιοθέτησα και ζει κοντά μου γερή και δυνατή.
Κι εκεί που είχα 5 σκυλάκια, εκ των οποίων το ένα το είχα βρει κουτάβι πεταμένο σε μια ρεματιά, απόκτησα την Τζίνα μου. Στην πορεία όμως βρήκα και υιοθέτησα και την Νταίζη μου και γίναμε μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια. Αυτά τα 7 πλάσματα, η Λουίζα, η Νταίζη, ο Δίας, η Φρίντα, η Κάρλα, η Ήρα και η Τζίνα, είναι όλη μου η ζωή.
